ABSENCE

H Παρουσία μέσα από την Απουσία είναι a priori το συναίσθημα εκείνο που διέπει το έργο του Νίκου Καραθανάση “Absence”. Μία ενότητα φωτογραφιών που εμφανώς προσπαθεί να αφηγηθεί μία ιστορία έντονα προσωπική αλλά εντέλει και πανανθρώπινη. Διεισδύουμε στον κόσμο ενός ανθρώπου, ενός άντρα για την ακρίβεια, ο οποίος μοιάζει να μας περιμένει, μας υποδέχεται μες στο σκοτάδι αλλά ταυτόχρονα μας θέτει και τα απαραίτητα όρια που οφείλουν να υπάρχουν στον ιδιωτικό χώρο κάθε ατόμου.

Ο ένθερμος παρατηρητής εικόνων θα αρχίσει να ανακαλύπτει περισσότερα παρατηρώντας τις μικρές, εφήμερες εκείνες λεπτομέρειες που μας αποκαλύπτουν πιο πολλά κομμάτια του παζλ της καθημερινότητας ενός ανθρώπου. Σε μία εικόνα, το φως του εξωτερικού κόσμου εισέρχεται σχεδόν ντροπαλά, φοβισμένα στο πολύ ιδιωτικό σημείο του ατόμου, στο κρεβάτι του. Σε άλλη, έχουμε την επιτομή χρωμάτων, το κόκκινο καλοριφέρ, τον κόκκινο τοίχο (όπως στην περιβόητη φωτογραφία “Red Ceiling” του William Eggleston) τον οποίον διασχίζουν, σχίζουν, διαμελίζουν γλυκά, ανεπαίσθητες αχτίδες φωτός. Τα φαινομενικά αδιάφορα πράγματα είναι τελικά αυτά που είναι σημαντικά.

Σημάδια καθημερινότητας, η, μόλις χρησιμοποιημένη, πετσέτα του μπάνιου αφημένη ανέμελα (πόσες φορές όλα αυτά τα χρόνια έχει επαναληφθεί, σε μία ευθεία γραμμή, η κίνηση αυτή;), στο πόμολο της πόρτας, τα βρώμικα νερά μέσα στο τηγάνι... Και ξάφνου μία οπτική παύση: ο φωτογράφος πάλι υπονοεί την παρουσία του, μας την υπενθυμίζει, ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνοι στον χώρο του, δεν είμαστε απρόσκλητοι ηδονοβλεψίες. Μας βλέπει και τον βλέπουμε.

Ο οικοδεσπότης μας αποκαλύπτει σιγά-σιγά ότι δεν μένει μόνος του, ανακαλύπτουμε στην πορεία απομεινάρια παιδικού παιγνιδιού - το φως συνεχίζει να υπάρχει – παπούτσια πρόχειρα τοποθετημένα, υπάρχει ζωή, υπάρχει το όμορφο πουλί στο κλουβί, το μικρό ψάρι στο ενυδρείο... όσο μαύρο κι αν υπάρχει γύρω από τις εικόνες. Η ανθρώπινη παρουσία όμως κινείται τόσο αθόρυβα προσδίδοντας μία ιδιάζουσα σιωπή στις εικόνες.

Υπάρχει μία διάχυτη μελαγχολία σε αρκετές από τις εικόνες του “Absence” αλλά παράλληλα ενυπάρχει μία υπόνοια αναγέννησης. Προς το τέλος της περιήγησης, ο οικοδεσπότης κάνει ξανά φευγαλέα την εμφάνισή του, είναι η δική του ζωή, όσοι θεατές κι αν υπάρξουν. Μια πραγματικότητα απ' την οποία εν τέλει δεν δραπετεύει, όσο μαύρο κι αν υπάρχει, όσο κι αν τρέχει ο χρόνος, ο οποίος τελικά είναι απλώς συνοδοιπόρος σε μία ζωή μοναδική.

Κείμενο: Ιωάννα Βασδέκη

Presence through Absence is a priori the emotion that governs the work of Nikos Karathanassis "Absence". A section of photos that clearly tries to tell a story that is deeply personal but ultimately human. We enter the world of a man, a man of precision, who seems to be waiting for us, welcomes us in the dark but at the same time sets us the necessary boundaries that must exist in every person's private space.

The keen picture observer will begin to discover more by observing those small, ephemeral details that reveal more to us in the puzzle pieces of a person's daily life. In one image, the light of the outside world enters almost shyly, frightened at the very private point of the person in his bed. Elsewhere, we have the color cut, the red radiator, the red wall (as in William Eggleston's infamous "Red Ceiling" photo) which they cross, tear, splinter sweet, subtle rays of light. The seemingly indifferent things are ultimately important.

Everyday signs, the just-used, bath towel left casually (how many times over the years has this line been repeated, this movement?), At the door handle, the dirty water in the pan ... And all of a sudden a visual pause: the photographer again implies his presence, reminds us, let us not forget that we are not alone in his space, we are not inviting voyages. He sees us and we see him.

Our host slowly reveals that he is not alone, we discover in the course of childhood toy remnants - the light continues to exist - shoes snapped, there is life, there is the beautiful bird in the cage, the little fish in the aquarium ... as long as black and if it's around the pictures. The human presence, however, moves so quietly, giving a distinctive silence to the images.

There is widespread melancholy in many of the "Absence" images, but there is also a suspicion of regeneration. Towards the end of the tour, the host again makes his appearance elusive, it is his own life, whatever the viewer is. A reality that ultimately does not escape, no matter how black, as time goes on, who is ultimately just a companion in a unique life.

Text: Ioanna Vasdeki, Translation: Nikolas Karathanasis